Waterweg

De prachtige jaren '70 kamer mocht ik delen met Judith, een Braziliaanse (wonend in de USA, ik verzin het niet). Ze heeft gezellig gesnurkt... De eigenaar en zijn vrouw, of eigenlijk vooral zijn vrouw geloof ik had lekker gekookt, de tafel zat vol met allerlei nationaliteiten, vooral mannen, maar een kippenhok was er niets bij. Om 21 uur lagen we al plat en vanmorgen om 7 uur ging mijn wekker. Er was helaas geen ontbijt hier, dus ik deed het met de rijstwafels die ik nog van thuis in mijn tas had. En later als toetje een halve reep witte chocolade 😄.
Het is stil op de Camino vandaag, in 2 uur tijd is het enige levende wezen wat ik tegen kom een zwarte kraai. Ik zing dus weer alsof het een lieve lust is. Ik kom er wel achter dat ik maar weinig songteksten uit mijn hoofd ken. En oh ja, ik doe een plasje midden op de weg, gewoon omdat het kan 😆
Na ongeveer 8 km kan ik lekker ontbijten en wetende dat ik al bijna halverwege ben, doe ik het daarna lekker rustig aan. Ik heb een kamer geboekt in een hotel voor de komende nacht, even bijtanken en aanrommelen.
Ik loop weer rustig door, een oude Spaanse man loopt mee en vertelt hele verhalen over het kanaal waar we langs lopen. Ik begrijp ongeveer een kwart, maar hij gaat gezellig door. We maken nog even een foto van elkaar bij de sluis (kreeg het wel een beetje benauwd toen hij met mijn telefoon in de hand zijn wandelstok bijna in het kanaal liet vallen, ik zag mijn allessie er bijna achteraan gaan). In Fromista wees hij me nog waar ik geld kon pinnen en liep door. Mijn portemonnee had hard aanvulling nodig, zonder cash ben je hier namelijk nergens. Nadat ik mijn sokkenwissel had gedaan op een bankje was daar een andere pelgrim, een Zweedse, Marianne. Ze was net begonnen met het oppikken van de camino, waar ze door covid in 2020 moest stoppen. We lopen de laatste 3 km naar Poblacion de Campos samen. De was is gedaan en nu ff helemaal niks!