Slaapzaal-perikelen

Bij het inchecken gistermiddag had ik al mijn twijfels. Ik had naar mijn intuïtie moeten luisteren. De slaapzaal was volgestouwd met bedden, dusdanig dat er 2 stapelbedden tegen elkaar aan geschoven stonden. Het voelde dus of ik het bed deelde met een totaal onbekende man die naast me lag. Echt niet prettig. Daarnaast kon er geen raam open, je kunt je voorstellen hoe zo'n ruimte dan gaat ruiken 😝. Ik kon moeilijk in slaap komen, mijn hoofd ging aan de haal met het gebrek aan frisse lucht, gebrek aan vluchtwegen en akelige corona-risico-gedachten. En dan beginnen de eersten al voor zessen te rommelen om te vertrekken. Waarom is me echt een raadsel, het wordt pas licht rond half 9.
Rond 7 uur ga ik er ook maar uit, iemand heeft de grote tl-lampen al aan gedaan. Ik wil ook eigenlijk snel weg hier, al staat er wel een regenachtige dag op het programma.  Voor het eerst begonnen met mijn poncho aan. Gelukkig viel het best mee. De route was prachtig, veel smalle paadjes, mooie uitzichten (ondanks de wolken). De voeten houden zich weer redelijk goed tot zo'n 10 km, daarna echt pijnlijk 😝. Bij een pauze onderweg bekijk ik de mogelijkheden van een eigen kamer in mijn beoogde bestemming. Het goedkoopst is een kamer van 50 euro, vind ik best veel, dus ik twijfel. Dan oppert Sabrina (Nederlandse vrouw uit Tilburg, maar.....geboren in Duitsland en opgegroeid in Kerkrade 😉) om een kamer te delen. Superfijn! Meteen geboekt. Het loopt meteen een stuk prettiger, met de wetenschap om even bij te kunnen tanken na de afgelooen horrornacht 🙈.
Plan voor morgen: met de taxi naar Ponferada, naar de Decathlon om nieuwe inlegzolen te kopen. Hopelijk loop ik dan weer als een kieviet!