Kerstavond en flapperende poncho's

Gisteravond was geweldig, Gillian en ik hebben gekookt, het voelde als kerstavond. De wind huilde om het huis, de regen kletterde tegen de ramen. Een mooi gedekte tafel en mijn camino-familie eromheen. Een late pelgrim schoof nog aan, een oudere Ierse man at ook mee. Ik heb genoten!

Vandaag was anders:
* grijs

* koud
* stormachtig (windkracht 5, maar bovenop de berg zeker nog harder)
* nat
* nat
* nat
* nat
* nat
De omgeving en route moet geweldig mooi geweest zijn, maar ik heb er weinig van gezien. Om de regen uit mijn gezicht te houden liep ik gebogen en had een petje op, om mijn bril enigszins druppelvrij te houden. Bij het eerste café ben ik naar binnen gegaan. Ik dacht echt een taxi te nemen en verwachtte dat iedereen dat wel zou doen. Maar er vertrokken steeds pelgrims gewoon weer met de poncho aan, kop in de wind. Oké....dan ik ook? Vooruit, tot het volgende dorp en dan kijk ik verder. En zo ging ik door, op sommige momenten bijna van de heuvel geblazen. Mijn schoenen waren al volgelopen na een half uurtje. Het gat had ik gedicht met tape  maar het liep gewoon via mijn poncho en broek mijn schoenen in. Bij het tweede café heb ik ze op de kop gezet, het water liep er gewoon uit. Mijn oude inlegzolen verwisseld met de inmiddels doorweekte nieuwe. Droge sokken aangedaan. Dat voelde fijn, voor ongeveer 10 minuten 😅. Ik had mijn broek opgestroopt in de hoop dat het nu minder mijn schoenen in zou lopen. Het was ijdele hoop. In Fonfria (na ongeveer 10 km) vond ik (en gelukkig ook Linda en David) het mooi geweest. Een taxi moest er komen! Na een lunch in een hostel, waar ik alvast al mijn natte zooi omgewisseld heb voor droge kleren, reden we lekker droog in 15 minuten naar Tricastela. Natte schoenen bij de haard en de rest overal overheen gehangen.
Morgen wordt alles beter 🙏